.: مجید نفیسی

گفتمان سیاسی اجتماعی

@@@@@@@@@@@

مجید نفیسی

@@@@@

سروده ای جدید

دو برادر

مجيد نفيسی

به یاد سعید*

یک صبح پیش از رفتن به کودکستان

از خانه بیرون زدم

برای تماشای مرغابی‌ها.

تو دم در ایستاده بودی

و همراهم آمدی

با پستانکی به دهان

و بغضی در گلو.

رفتیم سر لت

جایی که مادی فدن

دو پاره می‌شود.

دایه‌هامان زهرا و سکینه

گاهی آنجا رخت می‌شستند

و ما را هم با خود می‌بردند.

پشت به خرسنگی می‌نشستیم

رو به آبی که از زمین می‌جوشید

و بچه‌های دیگر را تماشا می‌کردیم.

ریگی را روی آب می‌سراندند

و می‌گفتند: "سُری, سُری, چند سُری؟"

مرغابی‌ها در شیپورهاشان می‌دمیدند

به آنها می‌گفتیم: "نجسی! نجسی!"

سرشان را زیر آب می‌کردند

تا خود را بشویند.

آنها را دنبال کردیم

تا جایی که مادی

پشت دیواری پنهان می‌شد

و دری ما را به کوچه‌ای می‌برد.

چون خواستیم برگردیم

چفت در, باز نمی‌شد

ناگزیر رفتیم تا به بیدآباد رسیدیم.

آنجا غولهای آهنی

خانه‌ها را خراب می‌کردند

برای خیابان‌کشی

و از فرط گرد‌و‌خاک

چشم, چشم را نمی‌دید.

ناگاه حسن تبری

از راه رسید

دوان, دوان

با لنگی به کمر

و دو تبر بر دوش

تاق‌تاق‌کنان.

ایستاد و پرسید: "خوشگل‌ها!

اینجا چه می‌کنید؟"

هراسان

دست یکدیگر را گرفتیم

از کنار خانه‌های ویران گذشتیم

و پس از سرگردانیهای بسیار

در میدان کهنه و جوباره

به چارراه شکرشکن رسیدیم

که جایی آشنا بود.

آنک خانه‌ی عمو!

آنک کوبه‌ی در!

شگفتا! مادرمان در را باز کرد.

با گیسوی بلند

و دستهای گشوده

چه زیبا می‌نمود.

به همه‌ی کلانتری‌ها

سر زده بود

و ما با پای خود

به پیشگاهش آمده بودیم.

از حرفهای تندش

بغض تو ترکید

و پستانکت فرو‌افتاد

اما نگاهش پشت عینک

هر دوی ما را می‌ستود.

بیست ‌و‌ یکم آوریل دوهزار ‌و‌ بیست

مجيد نفيسی

* برادر کوچکترم سعید نفیسی (دهم اردیبهشت هزار ‌و‌ سیصد ‌و ‌سی ‌و ‌سه تا هجدهم شهریور هزار ‌و ‌سیصد ‌و‌ شصت ‌و ‌یک) و همسرش فهیمه اخوت بدست رژیم خمینی در تهران به قتل رسیدند, اما شیوه‌ی قتل و محل دفنشان روشن نیست.

Two Brothers

By Majid Naficy
In Memory of Sa’id*

One morning before going to kindergarten

I walked out of the house

To watch ducks.
You were standing at the doorway
And accompanied me
With a pacifier in your mouth
And a lump in your throat.

We went to the fork
Where Fadan Waterway
Splits in two.
Sometimes our nannies Zahra and Sakineh
Washed clothes there
And took us with them.
We would lean against a boulder
In front of bubbling water from the ground
And watch other kids.
They did stone skipping on the surface of the water
And said: “Skip, skip, how many skips?”

The ducks were blowing their horns.
We told them: “You’re unclean! You’re unclean!”
They dipped their heads into the water
To cleanse themselves.
We followed them
Until the waterway
Hid behind a wall
And a gate led us to an alley.
We wanted to return
But the latch wouldn’t yield.
So we kept walking until we reached Willow Town.

There, metal ghouls
Were demolishing houses
To widen the street
And because of dust
My eyes could not see yours.

Suddenly Hassan the axman
Arrived running
Wearing a loincloth
With two clanging axes
On his back.
He stood and asked: “Pretties!
What are you doing here?”

Fearful
We held each other’s hands,
Passed by demolished houses
And after much wandering
In Old Circle and the Jewish ghetto
We reached Sugar Cracker Crossroad
Which was a familiar place.

There, the house of Uncle!
There, the knocker of his door!
Surprise! Our mother opened the door.
With long hair
And open arms
How beautiful she looked.
She had stopped by
Every police station
But we came to her presence
With our own feet.

From her harsh words
The lump in your throat burst
And your pacifier fell.
But her gaze behind eyeglasses
Praised both of us.

April 21, 2020

* My younger brother Sa’id Naficy (April 30, 1954 to September 9, 1982) and his wife Fahimeh Okhovat were killed by the Khomeini regime in Tehran. The method of murder and the place of their burial are not known.

@@@@@@@@


گریز به لِزبُس




در مَعره, ابوالعلای شاعر را*

کافرِ حربی خواندند

و هزار سال پس از مرگش

سر از تندیسش جدا کردند

من شاهد این ویرانی بودم

و دانستم که جای درنگ نیست.

پس به ترکیه گریختم

و همراه با آوارگان سوری

از اِزمیر به لزبس شدم

جایی که سافوی شاعر

از عشق می گفت.

اینک در اردوی آوارگانم

با شماره ای بر سینه

و ساندویچی در دست.

ای ابرهای سیاه

که بی واهمه از مرزها میگذرید

نه اودیسه ام که به وطن بازگردم

نه اِنیاس که وطنی در غربت بسازم*.

از مرگ گریخته ام

و می خواهم زنده بمانم

چونان ابوالعلا

که در شعرهایش بجا ماند.




مجید نفیسی

۲۰ سپتامبر ۲۰۱۵




* ابوالعلا مَعری (۱۰۵۷-۹۷۳) شاعر آزاداندیش و نابینای عرب.

* اِنیاس قهرمان حماسه ی "انئید" اثر ویرژیل

شاعر رومی.


Escape to Lesbos



In Ma’arra*, the poet Abul ‘Ala*


Was called a death-worthy infidel


And a thousand years after his death


His statue was beheaded.




I witnessed this destruction




And knew it was not a safe place.


So I fled to Turkey


And along with Syrian refugees




Sailed from Izmir to Lesbos


Where the poet Sappho


Spoke of love.




Now I am in a camp of refugees




With a number on my chest


And a sandwich in my hand.




Oh, black clouds


Passing borders fearlessly




I am neither Odysseus who returns home


Nor Aeneas who makes a homeland in exile.




I have escaped death


And want to remain alive


Like Abul ‘Ala




Who survived through his poetry.




Majid Naficy


September 20, 2015


* A town in Syria.



* Abul ‘Ala Ma’arri (973-1057) A freethinker, blind Arab poet.

@@@@@@

مجيد نفيسی در دانشکاه " ام.آی.تی"، به ياد ستار بهشتی که زير شکنجه ی جلادان جمهوری اسلامی به قتل رسيد

https://www.youtube.com/watch?v=4kBlprGHC9w

@@@@@@


چيستان


مجید نفیسی




براي روز جهاني كارگر




ميوه نيستم كه بگندم

يا كالا كه بپوسم.

من آفريده ي كارِ خويشتنم.

مورچه نيستم كه به يك صف راه روم

يا كاربافك كه به تنهايي تار تَنم.

من آبستنِ جمعِ خويشتنم.

با اين همه، در محرابهاي پول

بر بتِ وارونه ي خويش نماز ميگذارم

و در بازارهاي كالا به زنبيل ميكشم

از بدنِ گرمِ تكه تكه شده ي خود.

حالا بگو كه كيستم

زنده يا مرده به چيستم؟

اين چيستانيست ساده و سمج

از پايِ كرسيِ شبِ يلدا.

آيا كار، نفرينِ آفريننده ي من است*

يا داستانِ آفرينشم؟

4 ژانويه 1986

*- تورات، سِفر پيدايش 3:17-19

To see the picture please click at:

http://www.iroon.com/irtn/blog/6370/ 


A Riddle

By Majid Naficy

For International Workers’ Day

I am not a piece of fruit, rotting

Or a commodity in decay.

I am the creation of my own labor.




I am not an ant marching in single file

Or a spider webbing in solitude.

I am pregnant with my commonwealth.




And yet, in the temples of money

I kneel at my inverted idol

And in the markets of exchange

I carry a basket of my warm body

Cut in different shapes.




Now, can you tell me who I am

And what keeps me alive or rather dead?

This is a riddle, simple and stubborn

At a winter fire place.

Is labor the curse of my creator*

Or the story of my creation?




January 4, 1986




*- Genesis 3:17-19

@@@@@@


نيايشِ باران برای كاليفرنيا




مجید نفیسی




كوه ها از برف تهي مي شوند،

درياچه ها از تشنگي مي ميرند

و كشتزارها و مرغزارهای ما

از خشكسالي مي سوزند.




اي پدر آسمان!

ما مردمِ كاليفرنيا

با تو پيمان مي بنديم:

اگر تا سه ماه بباری

ما در برابر

به پرتقالها و توت فرنگيها

شيميايي نپاشيم

و به گوساله ها و جوجه ها

هورمون نخورانيم

از مصرفِ گوشت و شير

بكاهيم يا بپرهيزيم

و از آفتاب و باد

سوختي پاك برآريم

باشد كه زمينِ مادر

بر ما مهر ببارد.




با اين همه فراموش مكن

كه ما كاليفرنيايي ها

دوست داريم بيرون از خانه باشيم.

پس لطفا روزها را آفتابي نگهدار

و تنها در شب ببار










8 آوريل 2015

To see the picture please click at:

http://www.iroon.com/irtn/blog/6351/ 




A Rain Prayer for California




By Majid Naficy







Mountains are depleting of snow,

Lakes are dying of thirst

And our farms and meadows

Are burning from drought.




Oh, Father Sky!

We Californians

Make a pact with you:

If you rain for three months

We in return

Will not spray chemicals

On oranges and strawberries

Or feed hormones

To calves and chickens;

We will reduce or avoid

Consuming meat and milk,

And extract clean fuel

From the sun and wind.

May Mother Earth

Shower us with affection.




Do not forget, though,

That we Californians

Like to be outdoor.

So please keep the days sunny

And rain only at night.




April 8, 2015

@@@@@@@@

تا جهان، مرا ويران نسازد

مجید نفیسی

از جهانم ويرانه هايي مانده است

پوشيده در مِه سنگينِ بامدادي.

پاكِشان از ميان آوار مي گذرم

در برابرِ تلواره اي مي ايستم

و از خود مي پرسم كه اين كوت

نشان از كدام خانه دارد؟

هر گشوده گاهي به دروازه اي بدل مي شود

و هر پاره ديواري به بارويي باشكوه.

درختانِ خاك آلود رخ مي شويند

و اسبي از درون مِه شيهه مي كشد.

كوراوغلوي روشن از راه رسيده است

تا مرا از زمين برگيرد

و با خود به دشتهاي باز برسانَد.

آه! جهان دوباره رنگ بر مي گيرد

اشباح به كالبدهاي خود باز مي گردند

و با چشمانِ رخشانشان سخن مي گويند.

تا جهان، مرا ويران نسازد

من جهان را به چشم خود باز مي سازم.

27 فوريه 2002

بخوانيد:

"فصلنامه ي نگاه نو" تهران، شماره ي 104 با 9 شعر از مجيد نفيسي و

تصويرسازي نوشين نفيسي

@@@@@@

By Majid Naficy

There are remains of my world

Covered in a heavy morning fog.

I drag my feet through the rubble,

Stop at every mound and ask myself:

Which house does this pile belong to?

Every opening changes into a gate

And every broken wall into a majestic castle,

The dusty trees wash their faces

And a horse neighs from the fog’s midst.

The sighted Koroghlu* has arrived

To lift me from the ground

And carry me with him to the open meadows.

Ah! The world will regain colors,

Ghosts will return to their bodies

And speak with their shining eyes.

For the world not to ruin me

I rebuild the world to my eyes.

February 27, 2002

*- Koroghlu, literally “son of a blind man” in Turkish, the hero of an

Azerbaijani folktale.. He fights against a feudal lord who has blinded

his father.

@@@@@@

كارت نوروزی به زندان اوین

آهان! همان را می خواهم:
یك كارتِ ساده ی نوروزی
با حاشیه ی زرین و دالگوش،
نقشی از یك گل نرگس،
بوی بیسكویت گرجی
و "خجسته باد بهاران!"

امروز این را از تبعید
به اوینِ خونین می فرستم
برای دلبندی دربند
كه در زمان دستگیری
با دوستان به كوه رفته بود
تا آوازهای نوروزی بخواند.

نوروز خواهد آمد
از قله ی سپیدِ دماوند
تا تنگنای زندان و تبعید
و هیچ فتوایی نمی تواند
روزِ آمدنش را
به عقب اندازد.

مجید نفیسی
۴ مارس ۲۰۰۹

@@@@@@@@

A Nowruz Card to Evin Prison

Aha! That’s the one I want:
A simple Nowruz* card
With raised and golden margins,
The design of a narcissus flower,
The scent of Georgian biscuits
And “May spring be blissful!”

Today from exile
I send this card to bloody Evin*
For a loved one in prison
Who at the time of arrest
Had gone to mountains with friends
To sing the songs of Nowruz.

Nowruz will come
From the snow-capped Mountain of Damavand*
To the confines of prison and exile
And no fatwa can delay
The day it will arrive.

Majid Naficy
March 4, 2009

*- Nowruz or the Persian New year is celebrated on the first day of spring.
*- A notorious political prison in Tehran.
*- The highest mountain in Iran.

@@@@@@@@@@@@@@

عروسِ خون
 
مجید نفیسی
 
شبِ مرگِ خونينَت
شبِ "زفاف"ِ توست
زيرا بكارتَت، غنيمت جنگي ست
و بيم آن مي رود
كه اگر دوشيزه بميري
يك راست به باغِ بهشت شوي.
 
در دادگاه الله، ارزش يك زن
بيش از يك نيمه مرد نيست
با اين همه، دو بار مجازات مي شوي:
يكبار براي بكارتَت
يكبار براي جسارتَت.
 
پس از خاكسپاريَت
در گورستانِ كُفرآباد،
پاسدار "داماد"
به در خانه ات مي رود
و شيرينيِ "عروسي" را
بدست مادرت مي دهد،
زيرا تجاوز
يك وسيله ي اِرعاب است
و حوريانِ بهشتيِ قرآن
در چشمِ پاسدار اسلام
نسيه مي نمايند.
 
  1986 هشتم فوريه
بخوانيد:
فصلنامه نگاه نو" تهران، شماره ي 104 با 9 شعر از مجيد نفيسي 

 
Blood Bride
 
 Majid Naficy
 
The night of your bloody death
Is the night of your “wedding”*
Because your virginity is a war spoil
And it is feared if you die a virgin
You will go directly to the garden of Paradise.
 
In the court of Allah
A woman is not valued
More than half of a man
And yet, you are punished twice:
One time for your virginity
One time for your courage.
 
After burying you
In the Cemetery of the Infidels
The “bridegroom” Islamic guard
Goes to your house
And gives your mother a “wedding” cake
Because rape is a means of terror
And the gazelle-eyed virgins
Promised by the Quran in paradise
Seem hard to cash in
To the Islamic guard.
 
February 8, 1986
 
*- In the 1980s, Islamic guards were ordered to "marry", that is, rape
virgin political prisoners before their executions in Iran. The clergy
believed that if the girls remained virgins they would go to paradise
after death. In this respect, readers may read a letter written by
Hussein Ali Montazeri to Khomeini dated October 7, 1986 included in
Montazeri's Political Memoir available in Persian on the Internet.

@@@@@@@@@@@

مجید نفیسی
اي دوش!

كله مزن

مخروش.


نرم ببار بر سرم


تنگ بگير در برم.


افسرده و تنهايم


دلدار شو برايم.

دوش مي جوشد


و همچنان مي خروشد.


من روترش مي كنم،


دستها مشت مي كنم،


از روي ادا مي خروشم


و به او پشت مي كنم.

او مهرباني آغاز مي كند،


دست سوي من دراز مي كند


و گره هاي پشت مرا


دانه دانه باز مي كند.

12 دسامبر 2001
هديه نوروزي: "فصلنامه نگاه نو" تهران، شماره ي 104 با 9 شعر از مجيد
http://www.iroon.com/irtn/blog/6099/ 

Oh, Shower

By Majid Naficy

Oh, shower!


Stop pelting


Stop roaring.


Pour onto my head softly


Hold me to your chest tightly.


I am sad and lonely


Become a lover to me.

The shower boils


And roars as before.


I give a sour look,


Clench my fists,


Copycat her roar


And turn my back to her.

She starts to show tenderness,


Extends her hand towards me


And unties the knots of my back


One by one.

December 12, 2001

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@