.: شنبه27 سپتامبر- یادواره ی مبارزانی که در دهه ی شصت سینه ی خود را سپر کردند تا آزادی را فریاد کشند

گفتمان سیاسی اجتماعی

2014شنبه27 سپتامبر

یادواره ی مبارزانی که در دهه ی شصت

سینه ی خود را سپر کردند تا آزادی را فریاد کشند

فایلهای صوتی

بخش يکم بخش دوم بخش پايانی

بیش از سی و پنج سال گذشت و هنوز در حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، هر روز و هر شب، زندان و شکنجه و اعدام تداوم دارد. در کشاکش انقلاب، دختران و پسران جوان پا به عرصه ی جامعه گذاردند و تلاش کردند تا انقلاب را به تغییر ساختاری در روابط اجتماعی سوق دهند، اما حاکمان تازه به قدرت رسیده، به ابزارهای قدرت مسلح شدند و در چنگاچنگ حفظ نظم سرمایه، به فریب و سرکوب مبارزان متوسل شدند، کارگران اعتصابی را که رژیم گذشته را به زانو درآورده بودند، بی آنکه به کوچکترین مطالبات و اهدافشان برسند، به کارخانه ها فرستادند تا ساز و کار استثمار نوین را پیاده کنند، حقوق زنان را پایمال و شوراهای کارگری و محلی را قلع و قمع کردند و برای سرکوب دانشجویان، حتا دانشگاه های کشور را تعطیل کردند، اعتراض های مردمی در شهرهای مختلف، به ویژه ترکمن صحرا و کردستان را به خاک و خون کشیدند و به موازات آن در جای جای کشور، به سرکوب معترضانی پرداختند که اهداف انقلاب را پی می گرفتند و سرانجام از سال شصت به ناگهان، دستگیری و بگیر و به بند شدت یافت، زندان ها را اشباع و روزمرگی اعدام را به رسانه های حتا جهانی مخابره کردند. در مقابل دیدگان جهانیان، گروه گروه زنان، مردان، دختران و پسران را اعدام کردند و شنیع ترین شکنجه ها را در آستانه ی قرن بیست و یک بر انسان رواداشتند. سکوت جهانیان، از جمله سازمان های بین المللی و حقوق بشر تا دولت ها، روان و هویت جامعه را مجروح تر کرد، شگفتا که حتا افکار عمومی جهان، واکنشی برانگیزاننده نبود تا در برابر این اصطکاک و ددمنشی ایستادگی کند، در نتیجه انسان های بی شماری که نسبت به جامعه ی خویش احساس مسئولیت می کردند، بپاخاستند تا نام انسان باقی بماند و برازندگی آزادی و آزاداندیشی و آزادمنشی، شایسته ی انسان باشد.

گفتنی ها بسیار است، اما یادواره ی جان فشانان دهه ی شصت، سوگواری نیست، بلکه برای فراداشت انسان و احترام به مفهوم آزادی است؛ یادمان و فراداشت زندانیان سیاسی، عادت گونه ی سنتی نیست، بلکه ارزش نهادن بر خیزش جوانانی است که مبارزه را معنا کردند تا انسان را بایستگی رهایی باشد و برگزاری اینچنین مراسمی برای زدایش تکلیف سالانه نیست، بلکه پرتو افکندن به عمق فاجعه ی انسانی است که یادآوری آن واکنش پیشگیرانه ای را از سوی جامعه ی انسانی برانگیزد. مگر کشتار بی رحمانه ی اسپارتاکوس و یارانش در هزارتوی تاریخ جهان فراموش شدنی است تا ما نیز کشتار انسان های پاک و صادق که برای جامعه ای برابر و انسانی مبارزه کردند را فراموش کنیم، نبرد نابرابر جامعه با حاکمیت استبدادی، در آشویتس ها و تل زعترها و دهه ی شصت ایران و گوشه گوشه ی جهان، جلوه می یابد و این فجایع، زخمی ژرف بر پیکر جامعه ی جهانی فرونشانده است که فراموش ناشدنی است؛ مادامی که جامعه ی جهانی، در برابر این قتل عام ها و نسل کشی ها واکنشی نشان نداده، همچنان خواهیم گفت و بر بیداد زمان، فریاد خواهیم کشید. هرچند ناظمان حاکم، هاله ای پیرامون جنایت های خویش برمی کشند، اما تا شفاف نشدن و چرایی سرکوب عریان و اعدام و شکنجه و همچنین حقانیت امروز نبودگان، هیچ ستم و نابرابری، بخشودنی نیست.

روز شنبه 27 سپتامبر 2014، برابر با 5 مهر 1393 در اتاق گفتمان سیاسی اجتماعی، گرد هم می آییم تا در راستای ارج نهادن به مبارزان راه آزادی، در جستجوی اندیشه ها و زندگی جان فشانان و جان به دربردگان، با یکدیگر گفتگو کنیم.

****************************************

يادداشت های زندان